The Masks Have Fallen

Details

By Metropolitan Chrysostomos of Attica and Boeotia

Created on Sunday, 17 January 2021 22:23

   When Christians make concessions and finally succumb to the imperative commands and absolute “wants” of the political leadership on matters concerning faith and tradition, then these are diminished, and over time, they are altered.

   What we have been living through for about a year has exceeded all limits of patience. 

   Working together, from the first moment, we all struggled and we continue to struggle to protect both ourselves and our fellow citizens from the deadly virus. With reservation and in anguish we endured the Civil Protection decisions that were imposed on us, while contemplating the weight of the responsibility. With a shattered heart we submitted to these trials and everything that they imposed upon us with authoritarian rule: close the Holy Churches; let the sweet invitation of church bells be silenced, the sound of which, over the span of centuries, adorned the Holy Services in every corner of our Nation; let the use of microphones cease; and finally, let the thunderous cry of triumph over death, “Christ is Risen!” be muted. Then, during the second phase of the enforcement of measures, we endured the forbidding of services before and after the Dormition fast in August, and now, we find ourselves standing before new measures imposed by the state, once again: the forced silencing of the Holy Churches as we look ahead to the Holy Twelve Days [between Nativity and Theophany], to culminate in the forbidding of the “very dangerous” diving for the Holy Cross throughout the territories of Greece…What insanity! Shallow, earthly people, who have not tasted of Life, are trying to abolish the most ancient feast of the Orthodox Church, the feast on which the nature of water is sanctified and all diseases are abolished through partaking of Holy Water with faith; and they are doing this for the sake of public health. What an oxymoron!

   On the other hand, with pain but also with hope, we see the widespread outrage of the clergy and the faithful due to the unprecedented cancelling of the Orthodox Church, the Mother of our Nation, by the Greek State. Moreover, in the process of constructing this work of confusion and vandalism of our faith, the fear-mongering mass media comes along to add its little stone—not to say, its boulder: the continuous and directed bombardment of propaganda, which, as even the most benighted can now perceive, has as its target the dismantling of anything holy and blessed that remains in the Orthodox Greece of today. 

   Simply and humbly, but also with cognizance, I cry: enough!

   They have surpassed even the Hagarines, who had us enslaved (not that we are free now) for over 400 years, but who, notably, to a degree, respected the Church and particularly the person of the Most Holy Theotokos. They imposed the mask on us (whose contribution to the protection against the virus we fully comprehend), but in order to protect themselves from the virus through the mask, they had to first remove the mask that they were already wearing for decades: the mask of patriotism and reverence, because wearing both masks at the same time would cause them discomfort. As a result, their intention to deconstruct tradition and faith was clearly revealed. 

   The changes we are living through are rapid and dangerous; the moments and days we are traversing are historic. If we do not awaken, if we do not try, all of us together, united, with cohesion, to face this evil, then the “end” will be near. If we look back in history, we will see that every time political figures interfered in the administration and traditions of the Orthodox Church, the only thing they achieved was division. Here in Greece, we have endured many afflictions, and we have countless examples that prove the above. Let us take the trouble to reflect, for the sake of everyone and for our country, before it is too late. 

   Knowing the magnitude of the danger of this virus which plagues humanity, we respect and consistently adhere to the measures for the protection of everyone’s health.

   Therefore, with heartfelt concern for the health of our fellow man, but also for the preservation of the True Faith, let us pray unceasingly, so that we are delivered from all physical but also from all spiritual danger.

  Όταν οι Χριστιανοί ενδίδουν και τελικά υποκύπτουν σε επιτακτικές εντολές και σε απόλυτα “θέλω" της πολιτικής ηγεσίας που αφορούν την πίστη και την παράδοση, τότε αλλοιώνονται και εξελικτικά, αλλοτριώνονται.

   Έχει ξεπεράσει κάθε όριο υπομονής αυτό το οποίο βιώνουμε περίπου ένα χρόνο.

   Σύσσωμοι όλοι, από την πρώτη στιγμή αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε έως τώρα, για την προστασία, τη δική μας και των συνανθρώπων μας, από τον θανατηφόρο ιό. Με επιφύλαξη και αγωνία υποστήκαμε τις επιβεβλημένες αποφάσεις της πολιτικής προστασίας αναλογιζόμενοι το βάρος της ευθύνης. Με συντετριμμένη καρδιά υποβληθήκαμε σε δοκιμασίες και σε όσα αυταρχικά μας επέβαλαν: να κλείσουν οι Ιεροί Ναοί, να σιγήσει το γλυκό προσκλητήριο της καμπάνας που επί αιώνες στολίζει με τον ήχο της τις Ιερές Ακολουθίες που τελούνται σε κάθε γωνιά της Πατρίδας μας, να πάψουν τα μεγάφωνα και εν τέλει, να ψάλλουμε το βροντερό παιάνα της νίκης κατά τού θανάτου, το «Χριστός Ανέστη», βουβά. Έπειτα, κατά τη δεύτερη φάση της επιβολής των μέτρων, υπομείναμε την απαγόρευση των λιτανειών πριν και μετά τον Δεκαπενταύγουστο, και πλέον, ιστάμεθα ενώπιον των νέων επιβεβλημένων μέτρων της πολιτείας, για ακόμη μια φορά, τη βίαιη φίμωση των Ναών εν όψει των ημερών του Αγίου Δωδεκαημέρου, με αποκορύφωμα την “λίαν επικίνδυνη” κατάδυση του Τιμίου Σταυρού ανά την ελληνική επικράτεια... Ω της παραφροσύνης! Άνθρωποι ρηχοί, χοϊκοί, άγευστοι της Ζωής, προσπαθούν να καταργήσουν την αρχαιότερη εορτή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκείνης κατά την οποία αγιάζεται η φύσις των υδάτων και πάσα νόσος καταργείται δια της μετά πίστεως μεταλήψεως του Μεγάλου Αγιασμού, για χάρη της δημόσιας υγείας. Πόσο οξύμωρο!

   Από την άλλη, με πόνο αλλά και ελπίδα αντικρίζουμε την καθολική αγανάκτηση κλήρου και θρησκευόμενου λαού εξαιτίας της πρωτόγνωρης, από πλευράς της ελληνικής πολιτείας, ακύρωσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της Μάνας του Έθνους μας. Επί τούτοις δε, στο κτίσμα αυτό της σύγχυσης και του βανδαλισμού της πίστης μας, έρχεται να προσθέσει το λιθαράκι της -για να μην πω τον ογκόλιθο- η συνεχής και κατευθυνόμενη βομβαρδιστική προπαγάνδα από τα τρομολαγνικά ΜΜΕ, που όπως μπορεί να καταλάβει και ο πλέον αδαής, στοχεύει στην αποκαθήλωση οποιουδήποτε ιερού και οσίου έχει απομείνει στην Ορθόδοξη Ελλάδα του σήμερα.

   Απλά και ταπεινά, πλην όμως με επίγνωση, αναβοώ: φτάνει πια!

   Ξεπέρασαν κι αυτούς τους Αγαρηνούς που μας είχαν υπόδουλους (όχι ότι τώρα είμαστε ελεύθεροι) 400 και πλέον χρόνια, οι οποίοι, σημειωτέον, ως ένα σημείο σέβονταν την Εκκλησία και ιδιαιτέρως το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μας επέβαλαν τη μάσκα (της οποίας τη συμβολή στην προστασία κατά του ιού κατανοούμε πλήρως), όμως αυτοί, προκειμένου να προστατευθούν από τον ιό δια της μάσκας, χρειάστηκε να βγάλουν εκείνη που επί δεκαετίες φορούν, τη μάσκα του ευπατρίδη και θεοσεβούμενου, διότι οι δύο μάσκες μαζί θα τους προκαλούσαν δυσφορία. Φάνηκε πλέον ξεκάθαρα, εκ του αποτελέσματος, η πρόθεσή τους να αποδομήσουν παράδοση και πίστη.

   Οι μεταβολές που βιώνουμε είναι ραγδαίες κι επικίνδυνες, οι στιγμές και οι μέρες που διανύουμε είναι ιστορικές. Αν δεν αφυπνιστούμε, αν δεν προσπαθήσουμε όλοι μαζί ενωμένοι, με συνοχή, να αντιμετωπίσουμε αυτό το κακό, το «τέλος» θα είναι εγγύς. Αν γυρίσουμε πίσω στην ιστορία θα δούμε ότι όσες φορές ανακατεύτηκαν πολιτικά πρόσωπα στη διοίκηση και στις παραδόσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το μόνο που κατάφεραν ήταν ο διχασμός. Εδώ στην Ελλάδα είμαστε πολυπαθείς κι έχουμε αμέτρητα παραδείγματα που αποδεικνύουν τα ανωτέρω. Ας προβληματισθούμε πριν είναι αργά για όλους και για τη Πατρίδα μας.

   Γνωρίζοντας το μέγεθος της επικινδυνότητος του ιού που μαστίζει την ανθρωπότητα, σεβόμαστε και με συνέπεια τηρούμε τα μέτρα για την προστασία της υγείας όλων.

   Με καρδιακό ενδιαφέρον για την υγεία των συνανθρώπων μας λοιπόν, μα και για τη διατήρηση της Ορθής Πίστης, να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, ώστε να απαλλαγούμε από οποιονδήποτε σωματικό αλλά και πνευματικό κίνδυνο.